دو سریال پرستاران و جواهری در قصر که به ترتیب محصول استرالیا و کره جنوبی هستند در ایران طرفداران زیادی دارند . اما بجز انبوه بیننده ها این دو سریال یک وجه تشابه دیگر هم دارند و آن کم خرج بودن آنهاست . بیشتر صحنه ها در سه،چهار اتاق فیلم برداری شده است .جواهری در قصر که شاید نوعی سریال تاریخی باشد بر خلاف نمونه های ایرانی فاقد دکورهای عظیم و انبوه سیاهی لشکر است.از نیروی دریایی صحبت میشود اما بیننده شناوری بزرگتر از قایق نمیبیند! آقای عالیجناب هم تنها در یک اتاق بزرگ اما ساده نمایش داده میشود.این دو سریال بجز ایران توسط  کشورهای زیاد دیگری خریداری شده اند.اما کدام سریال ایرانی است که بطور مشابه توسط کشورهای متعدد خریداری شده باشد ؟تقریبا هیچ!

 

در ایران برخی برای جذاب کردن سریال بخشهایی از آن را در خارج از کشور تهیه میکننند ،بعضی هم به سراغ انبوه بازیگران و نابازیگران میروند اما مطالب بالانشان میدهد ارتباط مستقیمی بین تعداد بیننده ها و هزینه ها ساخت یک سریال نیست ونباید کارگردانان و تهیه کنندگان سریالها کمبود امکانات را (مانند ذهنیت اکثر ما ایرانی ها) مشکل اصلی خود بدانند.

 

جامعه ایرانی جاذبه های زیادی برای غیر ایرانیان دارد .اما لازمه تولید محصولی که بتواند از شبکه های خارجی هم پخش شود خارج شدن از ذهنیت  صرفا "برای ایرانی" است چراکه همانند تولیدات صنعتی ،یک محصول فرهنگی نیز باید توان رقابت با رقبای خارجی  خود را داشته باشد . در ایران شاید بینندگان مجبور به انتخاب یک سریال باشند اما خارج از مرزها همه میدانیم محیط کاملا متفاوت است.