ممنوعیت  آسانترین راه مقابله باگسترش هرگونه فناوری است. ممنوعیت استفاده از گیرنده های ماهواره­ای، ممنوعیت استفاده از ویدئو ....
در همه کشورها بسته به نظام سیاسی و فرهنگ حاکم بر آن کشور، استفاده از هرگونه فناوری نیازمند رعایت قواعدی است که قانون گذار آن را تصویب می­کند. با این هدف که این قواعد استفاده کنندگان را به سمتی که از دیدگاه حاکم بر آن کشور مطلوب است هدایت کنند. اما در ایران وضع به این منوال است که ابتدا آزادی کامل در مورد استفاده از یک فناوری وجود دارد سپس عده­ای از این آزادی بی حدو مرز شکایت می­کنند، بعد به یکباره ممنوعیت جای آن آزادی را می­گیرد. پس از آن هم دیگر کسی حوصله نمی­کند قانونی جامع با قابلیتهای اجرایی را جایگزین آن ممنوعیت نماید. حال چه چیزی نهایتاً ممنوعیت را جذف می­کند و قانون را عقب می­زند؟ فراگیر شدن همان فناوری! 
اشکال این روش این است که عرف با قانون در تقابل قرار می­گیرند و نهایتاً قانون لوث می­شود و اعتبار سایر قوانین نیز خدشه دار می­شود.  داستان آزادی و ممنوعیت ویدئو که خاطرتان هست.  عکسی چند روز قبل خبرگزاری مهر منتشر کرد که نشاندهنده استفاده عشایر از گیرنده های ماهواره­ای بود. عشایری که کوچرو هستند و برق هم ندارند!