یک مثال

 

تمامی سه مسئله اشاره شده در فوق به هم ارتباط دارند. با یک مثال توضبح می دهم. استاد دانشگاهی را در نظر بگیرید که می خواهد کتاب بنویسد. از آنجا که سطح علمی اش احتمالاْ در سطح جهانتراز نیست یا زبانش زیاد خوب نیست نمی تواند کتاب انگلیسی بنویسد. پس از این طریق هم ارتباطی بین او با جامعه علمی جهانی برقرار نمی شود و انزوا ایجاد می کند. کتاب فارسی یا تأليف است یا ترجمه. اگر تأليف باشد هم باز معمولاْ مقدار زیادی از آن ترجمه است و بیشتر گردآوری است تا تأليف. اگر هم واقعاً تأليف خالص باشد سطحش پايين است (چون کسی که زبانش خوب باشد و دانش سطح جهانی را بفهمد و علمش جهانتراز باشد، می توانست کتاب انگلیسی بنویسد). برای ترجمه هم مقدار زیادی پول و انرژی و وقت خودش یا دانشجویانش صرف می شود و آخرش هم کیفیت ترجمه ها چندان خوب نیست چون ترجمه کنندگان زیاد زبانشان خوب نیست! این کتاب چاپ می شود و برای آموزش و استفاده بقیه مورد استفاده قرار می گیرد و طبیعتاْ کیفیت علم آنها را هم پایینتر از سطح جهانی نگه می دارد. در یک سیکل معیوب قرار داریم که عقب ماندگی مان همینطور منجر به عقب ماندگی بیشتر می شود.

 

چند ایده و راهکارهایی برای آینده:

 

آموزش زبان انگلیسی را بیشتر و باکیفیت تر در سطح کشور گسترش دهیم. به خصوص تعداد ساعات و کیفیت آموزش آن در دبستان، راهنمایی، و دبیرستان را افزایش دهیم.

به جای حضور درس زبان در کنار درس های دیگر در کنکور، امتحان جداگانه ای مانند TOEFL یا شبیه به آن پیشنیاز ورود به دانشگاه برای همگان شود. چنین آزمون هایی را پیشنیاز استخدام های دولتی، دریافت مدارک حرفه ای و... نیز بگذاریم. (خود این امتحانات می تواند یک صنعت درآمدزا در کشور ایجاد کند).

در دانشگاه ها تا جایی که می شود کلاس ها را انگلیسی برگزار کنیم و پروژه ها و تکالیف انگلیسی نوشته شوند.

از صدا و سیما برنامه های انگلیسی زبان بیشتری پخش کنیم.

پارک های عمومی شهری مخصوص انگلیسی حرف زدن درست کنیم.

کتاب های دانشگاهی فارسی زبان چاپ نکنیم مگر اینکه واقعاْ چیزی در آنها باشد که در کتاب های انگلیسی یافت نمی شود. در عوض به دانشجویان کمک کنیم تا به کتاب های انگلیسی دسترسی داشته باشند.

و در پایان...

 

درست است که بعضی جاها باید فارسی را کمرنگتر کنیم. ولی نه همه جا. همچنان زبان زیبای فارسی را هم باید حفظ کنیم ولی به نظر من نباید آنقدر حرص حفظ کردنش را بخوریم که باعث این همه عقب ماندگی و جیب ها و سفره های خالی شویم